اهمیت خانواده و مدرسه در پرورش کودکان

معصومه حاتمی، روانشناس گفت: خانواده اولین و مهمترین نقش را در رشد شخصیت و اجتماعی شدن کودک بر عهده دارند و اولین تماس کودک با محیط از طریق پدر و مادر و خواهر و برادر است و تقلید کودک از رفتار آنها شخصیت و شیوه زندگی آنان را می سازد.
 
وی در ادامه افزود: وقتی که رفتار اعضای خانواده مبنی بر محبت صداقت و احترام متقابل و راستی باشد فرزندان و کودکان احساس آرامش و امنیت بیشتری خواهند کرد و بر اثر محیط و رشد مناسب اعتماد به نفس و سازگاری بیشتری با محیط به دست می آورند و مسئولیت پذیری آنها تقویت می شود حال اگر کودک در خانواده ای متشنج که احساس اضطراب و پرخاشگری و عدم احترام وجود دارد کودک و اعضای آن نمی توانند با آرامش زندگی کند.
 
این استاد دانشگاه در ادامه تصریح کرد: بعد از خانواده مدرسه در رشد اجتماعی و شخصیتی کودک نقش بسزایی دارد در مدرسه کودک با تقلید از معلم و دوستان، خود را شبیه به آنها می کنند و همانند سازی می کنند و با تقلید حرکات و رفتار آنها به الگوسازی می پردازند.
 
سپس به تدریج دوستان خود را انتخاب می کنند و به انجام بازی می پردازند و پس از تجربه و یادگیری به یادگیری و انجام برقراری رابطه به روش جدید با اطرافیان خود سرگرم می شود و به نقاط ضعف و قوت خود پی می برد.
 
وی در ادامه گفت: اگر رفتار معلم و آن محیط با کودک احترام آمیز باشد کودک به کلاس و آموختن علاقه مند می شود و اگر رفتار معلم خشن و نامناسب باشد کودک به معلم و کلاس و آموختن بی علاقه می شود و انجام تکالیفش برای او کم اهمیت می شود.
 
وی در ادامه با اشاره به اهمیت خانواده برای در اختیار گذاشتن امکانات آموزشی برای رشد کودک خاطرنشان کرد: از آنجا که خانواده و مدرسه در رشد اجتماعی و شخصیتی کودک نقش موثری دارند برای کمک کردن به نوجوانان برای رسیدن به رشد اجتماعی مطلوب باید با برگزاری کلاس های آموزشی و پرورشی و استفاده از امکانات رسانه ها و ایجاد و تقویت برنامه ها و مشاوره در مدرسه و همچنین تربیت و برگزاری کلاس های موثر و طبق برنامه بلند مدت برای معلمان را مورد توجه قرار داد.