پرخاشگری
علل پرخاشگری:
الف) غریزی: در این حالت صدمات و آسیب های مغز و ژنتیکی است، که بر اثر ترشح هورمون ها و عملکرد غدد درون ریز است.
اگر والدین در دوران مجردی صفات منفی مثل پرخاشگری داشته اند، توجه کنند که گاهی این صفات به صورت ژنتیکی به فرزندشان منتقل می شود.
در دوران حمل بچه، والدین باید دقت کنند، محیط خانه آرام و خالی از هر نوع تشنج باشد.
ب) اکتسابی ( عوامل روانی محیطی )
1)یادگیری: گاهی بچه در محیط اطرافش می بیند، بعضی ها با پرخاشگری به مقصدشان می رسند.
2) خستگی: وقتی فرزندتان به هر دلیل خسته است، با او سربه سر نگذارید،چرا که او در آن موقع آمادگی ندارد و لذا شما مجبورش می کنید که عکس العمل نشان دهد.
3) گرسنگی: بچه ها در حالت گرسنگی کمی تندتر و با عصبانیت صحبت می کنند، لذا فرزندتان را بدون صبحانه به مدرسه نفرستید.
4) کم خوابی: گاهی بچه ها به خاطر بی نظمی در خواب دچار فشار روحی می شوند.
5) مسخره شدن: گاهی والدین برای شادی دیگران فرزندشان را مسخره می کنند و باعث عصبانیت او می شوند.
6) ناکامی: وقتی بچه ها به خواسته شان نمی رسند، عصبانی می شوند.
7) جلب توجه: وقتی بچه ها می بینند در حالت معمولی والدین به آنها توجهی نمی کنند در نتیجه صدایشان را بالا می برند، تا به آن ها توجه بیشتری شود.
8) تحقیر شدن: بچه ها اگر جسم کوچکی دارند اما روح بزرگی دارند، لذا دقت کنید چگونه با آن ها برخورد می کنید.
9) تنبیه نامناسب: اگر بچه احساس کند، این نوع و اندازه ی تنبیه، حقش نبود، عصبانی می شود.
10) انتظارات بیش از حد:
الف) کاری که در حوصله و قدرت بچه نیست.
ب) انتظار رعایت آداب خارج از حوصله ی کودک.
11) عدم اجابت به خواسته های منطقی ( حداقل از دیدگاه خودش ): مثلاً گاهی فرزند وسایل مورد نیاز مدرسه اش را طلب می کند و والدین به علت های نامعلوم آن ها را تهیه نمی کنند که این موضوع باعث عصبانیت بچه می شود.
12) مزد گرفتن: اگر بچه ها با پرخاشگری به هدفشان برسند، فکر می کنند وسیله ی خوبی برای رسیدن به همه ی خواسته هایشان است.
- گاهی والدین نسبت به فرزند پرخاشگرشان، به غلط تعبیر به با ابهت و با جبروت می کنند و نسبت به بچه های آرامشان، تعبیر به ساده و ترسو می کنند.
13) ضعف جسمی: گاهی بچه ها به خاطر عدم تغذیه صحیح دچار نارسایی خونی می شوند و این امر در عصبانی شدن تأثیر دارد.
علایم بچه های پرخاشگر و عصبانی:
1) تهدید و ترساندن دیگران
2) آغازکننده ی زد و خورد هستند.
3) تخریب اموال
4) از سلاح خطرناک استفاده می کنند.
5) آسیب جسمانی می زنند.
6) دست به وسایل دیگران می زنند.
7) قانون شکنی می کنند.
8) در بحث زود عصبانی می شوند.
وظایف والدین:
1) سکوت ابتدایی:
- وقتی فرزندتان ناراحت می شود، قبل از عکس العمل به کوچکی قلب و فکر او توجه کنید.
- در مقابل پرخاشگری فرزند سریع عکس العمل نشان ندهید چرا که گاهی بدتر می شود.
2) ریشه یابی:
- والدین باید قبل از هر کاری علت عصبانیت را پیگیری کنند، چرا که هر کدام برخورد خاص خودش را دارد.
3) گاهی تأیید و همدردی:
اگر فرزندتان نسبت به عصبانی شدن حق داشت، تأیید ابتدایی مناسب است و چنانچه حق با او هم نبود باز تأیید ابتدایی او را آرام و ساکت می کند.
4) تغییر دادن:
- والدین باید یا موضوع را عوض کنند یا حالت فرزندشان را تغییر دهند.
5) توضیح خواستن:
اگر فرزندتان فریاد می کشد، مناسب است کنار او نشسته و از او بخواهید کمی با شما حرف بزند تا از این طریق تخلیه ی روحی شود.
6) بیان ضررها:
برای فرزندتان بعداً توضیح دهید عصبانیت آنها، ضررش متوجه خود اوست.
* گاهی پرخاشگری بزرگترها، در بچه ها آن چنان ترس و اضطراب ایجاد می کند که در شروع سخن ناگزیر به فشار آوردن
به خود می شوند و بعدها لکنت زبان می گیرند.
( والدینِ بیست، بیستِ والدین / علی اکبر اسکندری )
