بازگشایی مدارس و خودداری از مدرسه رفتن
شما والدین عزیز، ممکن است فرزندانی داشته باشید که با شروع مدرسه به سختی و با گریه به مدرسه می روند یا اگر به مدرسه عادت کرده باشند، بعد از مدتی از مدرسه رفتن، خودداری می کنند.
این مسأله خیلی برای والدین نگران کننده است و آنها را دچار تشویش و اضطراب می کند و نمی دانند که با این کودکان چه کار باید بکنند.
در این مبحث چند مسأله مطرح می شود و راه حل هایی برای آنها ارائه می شود:
1- در مورد رفتن به مدرسه به کودک چه بگوییم؟
- حقایقی را به کودک بگویید که در مدرسه با آنها روبرو می شود. مثلاً به جای اینکه به او بگویید مدرسه جای خوبی است و به او خوش می گذرد و با بچه های خوبی آشنا خواهد شد، بگویید کی به مدرسه خواهد رفت، در آنجا چه کار خواهد کرد، کی به دنبال او خواهید آمد. زیرا روزهای اول دوستی پیدا نکرده یا به او خوش نگذشته است، در این صورت احساس می کند شما به او دروغ گفته اید و باعث اضطراب او می شود.
- به او بگویید در مدرسه چند ساعتی با آموزگار و سایر هم کلاسان تنها می ماند و شما در پایان روز نزد او برمی گردید.
- به او بگویید شاید در یکی دو روز اول تنها بماند و به او خوش نگذرد ولی بعد عادت می کند.
- تمام حوادثی که ممکن است پیش آید را برای او بگویید تا آمادگی روحی مواجه شدن با آنها را داشته باشد.
گاهی اوقات بچه ها، از اول واکنش منفی نشان می دهند که دلایل زیر را دارد:
1- احتیاج به زمان بیشتر برای آشنا شدن با مدرسه
2- کودک تجربه جدایی های متعدد را دارد که برای او تجربیات ترسناکی بوده است.
3- والدین بیش از حد محتاط که کودک را از خطرهای مدرسه می ترسانند که در دوری از والدین، احساس آرامش نمی کنند.
4- والدینی که نارضایتی و اضطراب خود را از فرستادن کودک به مدرسه را، ناخودآگاه به او منتقل می کنند.
چه عواملی ممکن است در بچه ایجاد اضطراب کند و نسبت به مدرسه رفتن عکس العمل منفی نشان دهد درصورتی که قبلاً به مدرسه می رفتند و به آن عادت کرده بودند؟!
1- ترس از دور شدن از والدین مخصوصاً کادر، که ایجاد اضطراب جدایی می کند.
2- درصورت وجود خواهر یا برادر کوچک تر در خانه، احساس محرومیت از عشق و محبت والدین می کند و دوست دارد در خانه بماند.
3- ترس از وجود بچه های گردن کلفت در مدرسه.
4- حضور در کلاسی که از معلم او می ترسد و معلم توجهی به نیازهای او ندارد.
5- از آنچه که معلم از او می خواهد، خوشش نمی آید یا در حد توان او نیست.
6- وجود شرایط متشنج در خانه که باعث بی ثباتی خانه می شود و کودک می ترسد در زمانی که در خانه نیست، اتفاقی در خانه بیفتد.
7- بلد نبودن تجزیه و تحلیل و حل و رفع مسائل در محیط خارج از خانه و با هم سالان که موجب اجتناب می شود.
8- عدم پیشرفت کودک در سطحی که از او انتظار می رود.
9- والدینی که کودک را وابسته نگه می دارند و او را مستقل نمی کنند.
10- ترس از مورد ارزیابی قرار گرفتن و پاسخ دادن در جمع.
هرچند این ها بعضی از دلایلی بود که ممکن است به خاطر آن فرزند شما از مدرسه رفتن خودداری کند.
حال که با دلایل مدرسه نرفتن بچه ها آشنا شدیم، باید راه حل هایی که می تواند به شما کمک کند را در زیر می آوریم.
1- اگر کودک شما از آغاز، عکس العمل منفی برای مدرسه رفتن دارد...
- در روزهای اول به اندازه کافی کنار فرزندتان بمانید تا به مدرسه اعتماد کند.
- تقسیم در مورد اینکه والدین کی مدرسه را ترک کنند را باید بزرگ ترهای ذی صلاح با توجه به احساسات کودکی بگیرند نه کودک، زیرا کودک دچار اضطراب تصمیم گیری می شود.
- برای ترک کودک از او اجازه نگیرید.
- به مرور خداحافظی را کوتاه و مختصر کنید. باعث کاهش نق نق کودک می شود.
- همیشه خداحافظی کنید.
2- کودکی که بعد از عادت کردن به مدرسه، از رفتن خودداری می کند...
- قبل از ملامت کودک، سری به مدرسه بزنید که ببینید آنجا چه خبر است و مسأله را حل کنید.
- صحبت با کودک و تشویق او که از اتفاقاتی که باعث نرفتن او می شود، بگوید.
- فهرستی از چیزهای مورد علاقه او در مدرسه تهیه کنید . انگیزه رفتن به مدرسه را با آنها زیاد کنید.
- روزهایی که اتفاق خاصی قرار است در مدرسه باشد مثل جشن در تقویم علامت زده و در مورد آن با کودک صحبت کنید.
- فهرستی از چیزهایی که در مدرسه دوست ندارند با ذکر دلیل تهیه کنید، برای حل آنها.
- کمک به کودک تا با احساساتش کنار بیاید و به او اطمینان دهید که به او علاقه مندید و مسایلش را درک می کنید.
- کودک را تشویق به دوست یابی کنید. با هماهنگی والدین دوستان مدرسه در خانه قرار بگذارد.
- با خواهر و برادرهای بزرگ تر کودک صحبت کنید تا از دلایل او و احساساتش آگاهی یابید.
3- کودکانی که تظاهر به بیماری کرده و شکایات بدنی مختلف دارند...
گاهی بچه ها خود را به بیماری می زنند که در خانه بمانند و فکر می کنند که با این می توانند والدین خود را فریب دهند.
- مراجعه به پزشک برای اینکه مطمئن شوید که مشکل واقعی نیست.
- اجازه در خانه ماندن ندهید.
- تعیین شرایط خاص برای در خانه ماندن، مانند تب بالای 5/38 و نشانه های روشن ناخوشی.
اگر بیمار است باید در رختخواب بماند، غذای مخصوص بیمار بخورد، از بازی با بچه ها و فوتبال بازی کردن به دلیل بیماری محروم است، نمی تواند تلویزیون تماشا کند یا خوراکی های مورد علاقه بخورد.
- خودتان الگوی مناسبی باشید، اگر مدام از درد و ناراحتی شکایت کنید، احتمالاً فرزند شما نیز چنین می کند.
- زمین خوردن های معمولی کودک را بیش از حد بزرگ نکنید و با ترس و وحشت واکنش نشان ندهید.
- برای نشانه های بدنی که با تنش ایجاد می شود کودک را آموزش دهید که این نشانه ها و موقعیت های به وجود آورنده آن را تشخیص دهید.
- در مورد موارد استرس آور صحبت کند و روش های کسب آرامش (تنفس عمیق، شل کردن تدریجی ماهیچه ها) را به او آموزش دهید.
- راه های جدید، جلب توجه را به کودک بیاموزید.
- در صورت استفاده از روش های مثبت جلب توجه، او را تشویق کنید.
- رفتارهای سالم و سلامتی را تقویت کنید، مثل اینکه اگر تب خفیف دارد و به جلسه امتحان می رود.
- در صورتی که رویارویی درستی با تظاهر به بیماری نکنید، کودک به مرور زمان دچار اضطراب غیرواقعی در مورد سلامتی اش می شود و یاد می گیرد که برای فرار از مسئولیت بیماری را بهانه کرده و تظاهر به بیماری کند.
4- کودکی که بعد از چند روز غیبت با تعطیلی می خواهد به مدرسه برود...
- در صبح برنامه دقیقی داشته باشید که کودک زودتر و مرتب تر کارهای قبل از مدرسه را انجام دهد.
- به غر زدن های او بی اعتنا باشید و نظرات مثبت و اشتیاق او را برای مدرسه رفتن تشویق کنید.
- برای انجام کارهای صبحگاهی مصمم و جدی باشید. در عین حال مثبت و مهربان بودن والدینی که کم تر احساساتی می شود، آماده شدن صبحگاهی را به عهده بگیرید.
- با یکی از معلم ها یا ناظم ها هماهنگ کنید که با روی باز از کودک استقبال کرده و او را به کلاس ببرد. اگر با این مسأله مورد تمسخر هم کلاسی هایش قرار نگیرد.
- هر کاری را که مربوط به مدرسه رفتن است، تشویق کنید.
در صورتی که تمام راه حل های بالا را انجام دادید ولی هم چنان کودک شما مقاومت می کند از یک متخصص برای درمان فوری کمک بگیرید.
