عصبانیت در کودکان

تجربه کودکان در هیجانات همانی است که ما داریم اما  آنها اغلب هیجانات خود را به صورت متفاوتی بروز میدهند.

 

اهمیت داردکه والدین ارزش هیجانات کودکان را به آنها بیاموزند.به آنها بگویید عصبانیت هم هست ما را مقاوم میسازد و از ما محافظت میکند.ترس نیز بسیار مهم است،به ما کمک میکند از مسیری که ماشینها به سرعت میگذرند خلاص شویم و نیز ما را در مقابل خطر هایی که ممکن است به ما صدمه بزند حفظ میکند.

 

اندوه نیز مهم است چون بیان غم و اندوه به ما این امکان را میدهد که خود را خالی کنیم.این کار باعث

 

 می شود تا در صورت وقوع حادثه های ناخوشایند، ما هیجانات خود را با دیگران اصلاح نماییم.

 

پاسخ های هیجانی بیشتر از باورها ناشی میشود.این باورها بیشتر از تجارب گذشته کودکی شکل

 

 می گیرد.اگر کودکی روزی که  به تنهایی به منزل یکی از دوستانش رفته باشد و آن روز مریض بوده و حال خوبی نداشته ، ممکن است این بد حالی را به منزل دوستش رفتن تعمیم دهد؛ بنابراین روزی که برای ماندن در خانه یک دوست دعوت میشود،احتمالا احساس ناراحتی می کند.بنابراین در کنترل هیجان شناسی باور بوجود آمده احساس،مهم است.

 

پس:

 

اجازه دهید کودک احساس خود را شناسایی کند(من عصبانی هستم،من ناراحتم و........)

 

کمک کنید تا اشتباهاتی را که باعث شده چنین احساسی راداشته باشد،تشخیص دهد.  مثلا

 

فکر میکند دوستش قصد آزار او را دارد وقتی که به اسباب بازیهایش دست میزند .

 

(مشخص کردن  باور کودک مهم است)

 

 از سیتم انعکاس استفاده کنید. انعکاس یعنی مثل آینه عمل کنید . هر آنچه که کودک به شما میگوید: بدون هیچ پیش داوری،نصیحت و انتقادی به کودک باز گر دانید .

 

اگر کودکی میترسد ،درباره آن با او به  بحث مجدد بپردازید.این کار سبب میشود این نگرش ر پیدا کند که تجربه او، در نگاه شما معتبر و با ازش است؛یعنی او را به خاطر احساساتش سرکوب نمی کنید.

 

شما ترس او را تشخیص میدهید. به ین ترتیب درک می کنید آیا ترس فرزند شما ،واقعی است یا غیر واقعی؟

 

اگر ترس واقعی است به کودک کمک میکنید راه حلهایی برای آن بیابد.

 

فرزندان ما نیاز دارند جهان را جای امنی ببینند و بدانند که میتوان حرف زد و احتیاجات خود را بر ٱورده کرد. در عین حال ضروری است که به آنها آموزش دهیم  ترس مفید است و وقتی از عرض جاده عبور می کنند باید خوب نگاه کنند.

 

به کودکان کمک کنید خواسته خود را مشخص کنند.به جای آنکه به او بگویید دیگر بزرگ شدی و مرد شده ای و مرد گریه نمی کند به آنها اجازه دهید گریه کنند ، اگر به شما احتیاج داشتند آنها را حمایت کنید

 

واگر لازم بود آنها را ترک کنید.از آنها بپرسید چه میخواهند؟

 

با آنها همدردی کنید: به جای ٱنکه بگویید این که ترس نداره یا این که گریه نداره بگویید میفهمم که چقدر ناراحتی،ناراحتی ات را درک میکنم.

 

به آنها راه حل ارائه ندهید اجازه دهید خود کودک با کمک شما راه حل مشکلش را پیدا کند- اگر کودک دراین  درد ناتوان است حل مسئله راه بیندازید و از سیستم بارش فکری استفاده کنید.

 

در این قسمت فقط راه حل ارائه دهید کمیت مهم است نه کیفیت هر چند راه حلی که به ذهنتان میرسد ارائه دهید.نگران نباشید،بعد از این که چندین راه حل ارائه دادید به نقد هر کدام بپردازید و یکی یکی را نقد کنید.

 

مثلا برای تنها نرفتن به مهمانی که دعوت شده میگوئیم. خوب یکی از راها اینه که توی خونه تنها بمونی

 

آن وقت ممکن است حوصله ات سر برورود و دوستای جدید پیدا نکنی- یکی دیگه بشینی همینجا و گریه کنی ،  که چشمات درد میگیره...

 

یکی دیگه این که بر روی هر کس که ناراحتت کرد با صدای بلند بگویی،اجازه نداری منو اذیت کنی و ...

 

به کودکان کمک کنید تا احساس خوبی از خود داشته باشند برای این کار لازم است بر جنبه های مثبت کودک توجه کنیم تا تمرکز به نقاط ضعف.به جای اینکه بگویید تو همیشه موقع مهمونی رفتن همین کارها را انجام میدهی. بگویید: میدونم از رفتن به اون مهمونی خوشت نمیاد ولی میدونم که اونقدر قدرتمند هستی که هر جا باشی خودت و شاد و خوشحال نگه داری