مادری این خانم معلم برای دانش آموزانش

زمستان سال 1386 بود؛ مدتی می شد که پای خانم معلم شکسته بود و به سختی به مدرسه، آن هم در روستا رفت و آمد داشت؛ یکی از همان روزها بود که سر کلاس متوجه سرفه های یکی از دانش آموزان دوم دبستانی اش شد.

چهره به زردی گراییده کودک و سرفه های پی درپی اش، ذهن خانم معلم را درگیر کرده بود؛ رفت کنارش و پرسید: «فاطمه جان خوبی؟» فاطمه سرش را پایین انداخت و در میان سرفه هایش پاسخ داد: « «خانم، سرما خورده ام» خانم معلم مادرانه گفت: «دکتر رفته ای؟» و فاطمه جواب داد: «به مرکز بهداشت روستا رفتم ولی هنوز خوب نشدم».

خانم معلم نمی دانست چه بگوید؛ با خودش فکر کرد، شاید دوره درمان کودک هنوز تمام نشده است و با این خیال، خود را آرام کرد.

ساعتی بعد فاطمه به سراغ خانم معلم آمد و این بار، مضطرب بود؛ معصومانه کنار میز معلمش ایستاد و گفت: «خانم یک چیزی بگویم؟»

معلم به چهره دوست داشتنی شاگردش که طراوت و نشاطش در پشت دردی نهفته بود، نگریست و پاسخ داد: «بگو فاطمه جان» فاطمه سرش را پایین انداخت و باز هم به سرفه افتاد و گفت: «وقتی سرفه می کنم، از دهانم خون می آید».

معلم وحشت زده به کودک نگریست؛ ناگهان فکر اینکه مبادا دانش آموزش مبتلا به سل شده باشد، آشفته اش کرد؛ او به جز فاطمه 26 دانش آموز دیگر داشت.

باید این موضوع را با خانواده فاطمه در میان می گذاشت اما متوجه شد که فاطمه تنها با مادربزرگش زندگی می کند و پیرزن نیز از پس مخارج درمان کودک بر نمی آید.

این شد که کودک را با خود به ارومیه برد و او را تحت درمان قرار داد و حتی هزینه جراحی قلب دانش آموزش را بر عهده گرفت تا آنکه فاطمه سلامتی اش را باز یافت.

این خانم مهربان حدود یک سال و نیم است که بازنشسته شده است اما هنوز هم به روستای قزل عاشق می رود و برای دقایقی در کنار دانش آموزانش است.

***

به مناسبت آغاز هفته معلم و روز مادر به سراغ خانم نسرین کنعانی رفتیم و از وی درباره روزهای پر فراز و نشیب معلمی و مادری گفت وگو کردیم.

نسرین کنعانی متولد 1335 است و اول مهر 1360، تدریس در آموزش و پرورش را آغاز کرد؛ او مهر 1390 بازنشسته شد و این روزها هوای درس خواندن نوه ها، بچه های فامیل و همسایه را دارد و با روی گشاده به آنها در درس خواندن کمک می کند.

* 30 سال تدریس در روستا

خانم کنعانی می گوید: تدریسم را از روستا شروع کردم و هیچ گاه از روستا به شهر نرفتم و 30 سال با دانش آموزان روستا بودم.

اولین روز تدریسم مهر سال 1360 بود که با دانش آموزان کلاس اول ابتدایی در روستای تقلید آباد، معلمی را آغاز کردم؛ آن زمان 15 شاگرد داشتم.

وی ادامه می دهد: طی این سال ها، اولین شاگردانم را ندیدم فقط یکی از آنها را حدود 20 سال پیش دیدم که به سرعت خودش را به من رساند و گفت «خانم معلم مرا می شناسید؟» کمی که صحبت کردیم، او را به خاطر آوردم و از دیدنش خوشحالم شدم؛ پس از آن، یک بار هم خانمی در یکی از خیابان های شهر، پیشم آمد و وقتی با هم صحبت کردیم، فهمیدم شاگردم بوده و دبیر فیزیک شده است که البته خیلی خوشحال شدم.

* «بادام» نخستین هدیه به خانم معلم

این خانم معلم بازنشسته درباره نخستین هدیه ای که از دانش آموزانش دریافت کرده است، بیان می کند: یادم می آید در منطقه ای که درس می دادم، مردم بادام و گردو می کاشتند و اولین هدیه ای که گرفتم، بادام بود و یکی از دانش آموزانم برایم آورد.

وی اضافه می کند: در این مدت هدایای زیادی از سوی دانش آموزانم گرفتم که البته همه آنها، هدایای معنوی است که به محبت آنها آغشته شده است.

* ماجرای قلب فاطمه

خانم کنعانی به مریضی فاطمه و کمک به درمان او اشاره می کند و اظهار می دارد: فاطمه دانش آموز کلاس دوم من در روستای قزل عاشق بود که وقتی فهمیدم، هنگام سرفه، خون بالا می آورد، به شدت ناراحت شدم.

وقتی پیگیر خانواده اش شدم، متوجه شدم که با مادربزرگش زندگی می کند و امکان بردن فاطمه به شهر و درمانش برای مادربزرگ او نیست؛ پس اجازه او را گرفتم و با خودم به شهر آوردم.

وی ادامه می دهد: راستش خیلی نگران بودم، در تمام مدت گریه می کردم و با خود می اندیشیدم اگر این کودک سل گرفته باشد، چه باید کنم؛ از دکتر ریه وقت معاینه گرفتم و فاطمه را به مطب دکتر بردم.

آنجا دکتر از ریه او عکس گرفت و عنوان کرد که فاطمه مشکل قلبی دارد و ما را به متخصص قلب معرفی کرد.

این معلم می افزاید: راستش آن زمان اصلا به این موضوع فکر نمی کردم که فاطمه دخترم نیست؛ فقط می خواستم که خوب شود؛ به همین دلیل به متخصص قلب مراجعه کردیم و پس از اکو مشخص شد که یکی از دریچه های قلبش به میزان 95 درصد و دریچه دیگر به میزان 65 درصد دچار گرفتگی است و باید آنژیوگرافی می شد.

سه روز بعد آنژیوگرافی انجام شد؛ من پشت در اتاق عمل بودم که دکتر آمد و گفت «آنژیوگرافی رضایتبخش نبوده است» طبق نظر دکتر باید فاطمه جراحی می شد و برای جراحی هم باید او را به تبریز یا تهران منتقل می کردیم.

وی ادامه می دهد: رفت و آمد به تهران سخت بود چون باید به مدرسه هم می رفتم پس با دکتر صحبت کردم و فاطمه بعد از عید همان سال و در اواخر فروردین سال 1387 در تبریز جراحی شد که حدود 10 روز در تبریز بودیم.

بعد از آن هم، سه روز پیش مادربزرگش بود اما حدود دو هفته او را به خانه خودم آوردم تا بتوانم مراقبش باشم.

* شوهرم در کنارم بود

خانم کنعانی به نقش شوهرش در کمک به فاطمه اشاره می کند و می گوید: همسرم از نظر مادی و معنوی کمکم کرد و همیشه کنارم است.

وی می افزاید: آن روز که اجازه فاطمه را با نگرانی از مادربزرگش گرفتم و او را به خانه مان آوردم؛ همسرم در ابتدا تعجب کرد اما وقتی ماجرا را فهمید برای فاطمه مانند من نگران شد و برای کمک به او اعلام آمادگی کرد.

این خانم معلم بازنشسته ادامه می دهد: من 4 پسر دارم و دختر ندارم و فاطمه برایم مثل دختر خودم شد و اکنون بعد از سال ها فاطمه در کلاس دوم راهنمایی درس می خواند و با هم در ارتباط هستیم.

* چشمان لیلا

خانم معلم به ماجرای درمان چشمان لیلا اشاره می کند و اظهار می دارد: لیلا در کلاس سوم دبستان، دانش آموز من بود و دوست فاطمه هم بود.

یادم می آید یک روز به معلمش نامه ای داد که به من بدهد و در آن نامه نوشته بود «خانم معلم شما قلب فاطمه را بردید عمل کردید ولی چشمان من کور می شود و کسی نیست من را دکتر ببرد»؛ این نامه مرا خیلی منقلب کرد.

وی ادامه می دهد: فردا همان روز با پدر و مادر لیلا که در کلاس چهارم دبستان درس می خواند، صحبت کردم و معلوم شد که چشمان او آب مروارید آورده است و خانواده اش نیز دچار مشکل مالی هستند.

خب تنها یک چیز در ذهنم خطور کرد و اینکه باید لیلا خوب شود و همین اتفاق نیز افتاد؛ لیلا را به بیمارستان بردیم و تحت درمان قرار گرفت.

* دیدار خانم معلم بازنشسته با دانش آموزانش در زنگ های تفریح

خانم کنعانی می گوید: از وقتی بازنشسته شده ام، دلم برای دانش آموزانم خیلی تنگ می شود و دوست دارم آنها را ببینم به همین دلیل هر دو ماه یا سه ماه یک بار به روستا می روم و به آنها سر می زنم.

وی اضافه می کند: سعی می کنم، در زنگ های تفریح به مدرسه بروم تا مزاحم درس خواندن آنها نشوم و البته هم من و هم بچه ها از دیدن هم خوشحال می شویم و من بعد از 30 سال کار کردن، احساس می کنم در مجموع تدریس در روستاهای مختلف، 1500 فرزند دارم؛ فرزندانی که شاید مدت هاست آنها را ندیده ام اما همه در قلب من جای دارند.

* جمله خانم معلم بازنشسته خطاب به مسئولان

این خانم معلم بازنشسته خطاب به مسئولان بیان می کند: معتقدم محیط درس در یادگیری بسیار موثر است و از مسئولان تقاضا دارم که به محیط مدارس به خصوص مدارس روستایی بیشتر توجه کنند.

وی ادامه می دهد: امیدوارم با تلاش و کوشش بتوانیم در جهت پیشرفت کشور گام برداریم و در این مسیر تلاش معلمان و دانش آموزان بسیار مهم است.

خانم کنعانی در پایان می گوید: من در آخرین جمله ام می خواهم روز مادر و معلم را تبریک بگویم و به همه مردم کشورم بگویم که تا زنده ایم قدر همدیگر را بدانیم.