پیک شادی، هیجان روزهای اول و دلهره روز آخر/ تکالیفی که در نوروز اختیاری شد

هر سال با فرارسیدن ماه اسفند و نزدیک شدن به تعطیلات نوروز، اولین چیزی که ذهن دانش آموزان را درگیر خود می کرد، پیک های شادی بود.

روزی که قرار بود پیک های شادی بین دانش آموزان توزیع شود، شور و اشتیاق خاصی در مدرسه حاکم می شد. این شور و اشتیاق تا شب همان روز هم ادامه داشت و وقتی به خانه می رسیدیم بعد از سلام اولین کاری که می کردیم این بود که پیک شادی را به مادر نشان می دادیم و با پیک های شادی خواهر و برادرمان مقایسه می کردیم که پیک شادی کدام یک از ما زیباتر است!

بعد هم طی یکی دو روز اول تمام رنگ آمیزی های آن را انجام می دادیم و پیک شادی کم کم به فراموشی سپرده می شد. اما با نزدیک شدن به روز 13 به در دلشوره ای در دلمان به وجود می آمد که ای وای تکالیف پیک را انجام نداده ایم و حالا چگونه می شود یک روزه تمام تکالیفی که برای 13 روز در نظرگرفته شده بود را انجام دهیم؟ آن موقع بود که پیک شادی به دست، نزد پدر، مادر، خواهر، برادر و بالاخره هرکسی که فکر می کردیم می تواند کمکی در انجام تکالیف پیک شادی به ما کند، می رفتیم و با خواهش طلب کمک می کردیم و باز هم تمام حرفایی که هر سال در این مواقع از مادر می شنیدیم، تکرار می شد که چقدر گفتم بشین تکالیفتو انجام بده؟ چقدر گفتم نذار تکالیفت برای شب آخر بمونه؟

به هر حال با هر زحمت و مشقتی که بود به نحوی تکالیف پیک را انجام می دادیم، بدون آنکه بهره چندانی از آن برده باشیم و فقط با استرس و اضطرابی که از انجام تکالیف پیک شادی و تمام کردن آن داشتیم، تعطیلات نوروز را به پایان می رساندیم. بدون آنکه هیچ نشانی از آن اشتیاق روز اول که پیک های شادی را دریافت کردیم در دلمان مانده باشد.

اما چند سالی است که انجام تکالیف و پیک های نوروزی از قالب اجبار درآمده و دانش آموز با اختیار خود صفحات آن را ورق می زند. حتی در شهر تهران با ابتکاری جدید، طراحی این تکالیف نوروزی به صورت الکترونیکی جذابیتی خاص به مشق شب عید دانش آموزان بخشیده است.