پول توجیبی، وسیله اذیت یا تربیت بچه ها
پول تو جیبی بچه ها، از مواردی است که اغلب در خانواده مشکل آفرین می شود.
ریشه اصلی این مشکلات نگرش اشتباه ما نسبت به آن است. ما گمان می کنیم «پول تو جیبی»، پاداشی برای رفتار خوب یا حق الزحمه ای برای کارهای روزانه بچه هاست.
به همین خاطر، از آن به عنوان وسیله ای برای فشار آوردن بر کودک و واداشتن او به اطاعت استفاده می کنیم. آنچه که باید به آن توجه کرد این است که «پول تو جیبی» یک وسیله آموزشی و تربیتی است که هدف و غایتی مشخص دارد: ما می خواهیم از طریق «حق انتخاب» و «مسئولیت»، به فرزند خود یاد بدهیم که چگونه از پولش استفاده کند و او را در اندوختن تجربه در این راه یاری کنیم.
به همین جهت نظارت و تجسس بیش از اندازه بر «پول تو جیبی» و طریقه خرج کردن آن و نیز استفاده از آن به عنوان وسیله ای برای تنظیم پاداش و تنبیه کودک، هدف اصلی این وسیله تربیتی را خنثی می کند.
یکی از نکات مهم در تربیت اقتصادی فرزندان، درست خرج کردن و فراگیری آینده نگری اقتصادی فرزندان است. عده زیادی از کودکان و نوجوانان از میزان پولی که به عنوان پول تو جیبی از والدین خود دریافت می کنند، ناراضی هستند و معتقدند این مبلغ فقط برای مخارجشان کافی است.
در مقابل، والدین نیز معتقدند که میزان پول دریافتی فرزندانشان زیاد است. البته مبلغ و میزان پول تو جیبی بچه ها ارتباط مستقیم با شناخت والدین از نیازهای فرزندانشان و شناخت مناسب فرزندان از وضع مالی والدینشان دارد.
اینکه پول تو جیبی چه قدر باشد، خیلی مهم نیست؛ مهم این است که بچه ها استفاده درست را بلد باشند. مطالعات نشان داده که پول هفتگی یا ماهیانه بستگی به سن اطفال دارد.
کودکانی که سن کمتری دارند ظرفیت و توانایی نگهداری پول خود را تا آخر ماه نداشته و تمام پول را یکجا خرج می کنند. بنابراین بهتر است کودکان ۷ تا ۹ ساله به طور هفتگی و کودکان بالای ۱۰ سال به طور ماهیانه پول تو جیبی شان را دریافت کنند.
همچنین روان شناسان معتقدند پرداخت پول تو جیبی باید از قاعده منظم و خاصی برخوردار باشد که می توان در زمان های مختلفی چون روزانه، هفتگی و یا ماهیانه باشد تا کودک یا نوجوان بتواند براساس آن نظم، برای پول ثابتی که به او پرداخته می شود، برنامه ریزی کند.
اطلاعات موجود نشان می دهد خانواده های با درآمد متوسط به مستمری هفتگی یا ماهانه کودکان خود اهمیت بیشتری می دهند.
عامل دیگر، جنسیت فرزندان است. گاهی خانواده ها به دلایل فرهنگی نیازهای فرزندان دختر را نادیده می گیرند و به فرزندان پسر پول بیشتری می دهند. تحقیقات به عمل آمده نشان می دهد که پسرها بیشتر از دخترها پول دریافت می کنند.
به طور کلی پول دریافتی بچه ها نباید آنقدر زیاد باشد که ارزش خود را از دست بدهد و نه آن قدر کم که کودک یا نوجوان برای رفع خواسته های خود به اعمال نادرست دست بزنند.
آنان پی بردند که آموزش والدین درباره پول به فرزندان، با توانایی آتی کودکان در استفاده سودمند از منابع مالی در اوایل بزرگسالی (سال های اولیه دبیرستان) ارتباط مثبتی دارد. رفتارهای پولی این نوجوانان در آینده، آشکارا با تجربه ای مرتبط بود که از والدین خود در تشویق به کسب درآمد، و گفت وگو درباره مسائل مالی خانواده و یا هزینه ها به دست می آورند.
در مجموع، رابطه بین تجربه های دوران کودکی در نحوه استفاده از پول و توانایی بعدی آنان در مدیریت پول، بر اهمیت برنامه ریزی والدین به عنوان تجربه هایی بسیار ارزشمند برای کودکان می افزاید. آشنا کردن نوجوانان دبیرستانی با تجربه کسب درآمد و در کل با مسائل مالی خانواده، اهمیت بسیاری دارد.
رفتارهای پولی این نوجوانان در آینده، آشکارا با تجربه ای مرتبط بود که از والدین خود در تشویق به کسب درآمد، و گفت وگو درباره مسائل مالی خانواده و یا هزینه ها به دست می آورند.
مؤلفین معتقدند والدین با دو مسئله دشوار روبرو هستند: نخست چگونه وضعیت مالی خانواده را اداره کنند و فرزندان را در امور مربوط به آن شرکت بدهندو به آنان آگاهی دهند تا منطقی و عادلانه بیندیشند ؛ دوم، چگونه تضمین کنند که کودکان نگرش و مهارت های اصلی در امور پولی را کسب می کنند که برای تبدیل شدن به انسانی مولد و مسئول به آن نیازمندند.
آنان معتقدند همه کودکان نیازمند درک واقعیت های اقتصادی هستند.
