مدارس استثنایی بهبهان از گذشته تا به امروز

ریشه های تاریخی آموزش و پرورش استثنایی را به گونه ای که امروز مطرح است، می توان در اوایل سال های 1800 میلادی در میان تلاش های تنی چند از پزشکان محقق یافت.

از ایتارد، پزشک اندیشمند فرانسوی که پزشکی حاذق و صاحب نظر در بیماری های گوش و تعلیم و تربیت کودکان ناشنوا بود می توان به عنوان یکی از پیشگامان آموزش و پرورش استثنایی نام برد.

از جمله معروف ترین کارهای ایتارد، تلاش وی در تربیت ویکتور، کودک 10 ساله ای است که در یکی از جنگل های فرانسه پیدا شد، وی با زندگی اجتماعی آشنایی نداشت و آثاری از رشد زبان در او مشهود نبود.

ادوارد سگن، شاگرد ایتارد که سال 1848 به آمریکا مهاجرت کرد، از اولین کسانی است که با روش ابداعی خود سعی در تعلیم و تربیت کودکان عقب مانده ذهنی داشت.

در کنار تلاش های ایتارد و سگن، زحمات چشمگیر ماریا مونته سوری قابل توجه است، وی تحت تأثیر عمیق فعالیت ها و روش های سگن، به عنوان مربی کودکان عقب مانده ذهنی و حامی آموزش و پرورش پیش دبستانی برای همه کودکان شهرت یافت.

به دنبال کوشش های قابل ملاحظه ایتارد، سگم و مونته سوری، این پیشگامان نهضت تعلیم و تربیت استثنایی، شاهد تلاش های گسترده دیگر محققان و متخصصان در کشورهای مختلف جهان و تأسیس مراکز، مدارس و کلاس های ویژه برای کودکان استثنایی هستیم به گونه ای که امروز همه کشورهای جهان به آموزش و پرورش استثنایی به عنوان یک ضرورت فرهنگی و اجتماعی می نگرند و بخش قابل توجهی از امکانات آموزش و پرورش عمومی آنها به کودکان و دانش آموزان استثنایی اختصاص می یابد.

بهبهان، شهری فرهنگی و علمی است که مردمش تحصیل علم را یکی از اهداف مهم زندگی خود می دانند، در همین راستا خانواده هایی که دارای فرزند استثنایی هستند نیز علاقه وافری به آموزش کودکان خود دارند.

آموزشگاه استثنایی در سال 1349 در بهبهان کار خود را با تعدادی دانش آموز ناشنوا و نابینا آغاز کرد و با گذشت زمان دانش آموزان کم توان نیز به این مدرسه راه پیدا کردند، البته این سه گروه پایه های ابتدایی را گذرانده و بعد از اتمام کلاس پنجم راهی خانه می شدند، ناشنوایان جذب کار می شدند، نابینایان مجبور به انجام کارهای ناچیز شده و زندگی را با ناراحتی سپری می کردند و اما دختران کم توان در منزل دچار افسردگی و ناراحتی های روحی می شدند به گونه ای که خانواده ها احساس می کردند فردی مزاحم آسایش آنها شده و حتی باعث شرمندگی آنها است.

این وضع 20 سال به طول انجامید و بالاخره در سال 1369 برای دانش آموزان ناشنوا کلاس های راهنمایی تشکیل شد و نابینایان نیز در مدارس عادی اقدام به ادامه تحصیل کردند.

ناشنوایان نیز برای گذراندن دروس متوسطه مجبور بودند به مدارس عادی بروند، البته این افراد از چنین موقعیتی استفاده کرده و بسیاری از آنها به دانشگاه راه پیدا کردند.

اما کودکان کم توان ذهنی که بعد از پنجم ابتدایی در خانه می ماندند، دچار افسردگی و ناراحتی های روحی و روانی شده و در وضع اسف باری بسر می بردند.

مدیر آموزشگاه استثنایی با ارتباط نزدیک و دوستانه با مسئولین آموزش و پرورش توانست این اطلاعات را به آنها داده و رضایت آنان را برای تشکیل کلاس های مهارت آموزی به دست آورد و خوشبختانه در مهرماه 1383 برای اولین بار، دختران کم توان ذهنی در مقطع راهنمایی با عنوان مهارت آموزی حاضر شدند.

آنها با شادی و نشاط درس می خواندند و آنقدر از درس خواندن خوشحال بودند که مدرسه ای با ساختمان قدیمی نمناک با کم ترین امکانات و بدون وسیله حرارتی و برودتی نیز آنها را ناراحت نمی کرد و با شوق و ذوق بسیاری زیادی به مدرسه می آمدند.

اما این وضعیت نیز پس از گذراندن سه سال مهارت آموزی تمام شد و بار دیگر به فکر فرو رفتند، مادران با چشم گریان و دلی پرغصه از آینده دخترانشان سئوال می کردند و کارکنان آموزشگاه با شرمندگی خبر خوشی برای آنها نداشتند.

مراجعه والدین به آموزش و پرورش و پیگیری مکرر مدیر برای باز شدن کلاس های متوسطه بالاخره بعد از یک سال به ثمر رسید و در سال 1387مجوز مقطع متوسطه حرفه ای صادر شد.

آن روز یکی از شادترین روزهای زندگی این دانش آموزان، والدین و مربیان آنها بود، کلاس های متوسطه در سه رشته در آموزشگاه بنفشه شروع به کار کردند، رشته نازک دوز که مهارت دوخت لباس زنانه را در دانش آموزان پرورش می دهد، رشته راسته دوز که این رشته کمی از نازک دوز ساده تر بود و مهارت دوختن انواع پرده، ملحفه، روبالشتی و لباس های ساده را در این افراد ایجاد می کرد و رشته هنر زندگی که بچه ها را با خانه داری و بچه داری در کنار آشپزی آشنا می کرد.

در پایان 20 دانش آموز دختر در این سه رشته موفق به اخذ دیپلم شد ند و حال چشم انتظار یاری مسئولان برای ایجاد کارگاه تولیدی به منظور ادامه زندگی شرافتمندانه و ایجاد شغلی مناسب هستند.