ضرورت توجه به پیش دبستانی

امروزه ضرورت توجه به هر امری را از روی نتایج تحقیقات علمی در آن باب می سنجند؛ چنانچه در ذیل خواهد آمد نتایج تحقیقات علمی یکی از روان شناسان معروف ومشهور در این مقطع سنی جهت روشن شدن بیشتر موضوع مورد توجه قرار خواهد گرفت .

بنیامین بلوم استادتعلیم و تربیت دانشگاه شیکاگو که کتاب حیطه ی شناختی او وهمکارانش در ایران ترجمه شده است وکتابی فوق العاده با ارزش وبا تجربه وتحلیل هزاران گزارش تحقیقاتی درباره ی استعداد وسنین مختلف به این نتیجه رسیده است که گسترش هر استعداد تابع عوامل خاصی است. استعدادهای هوشی کودک تا سن چهار سالگی نصف استعداد هوشی یک نفر سالمند است.

استعدادهای هوش در چهار سال اول کودکی معادل ۱۳ سال دوره ی بعد گسترش می یابد. وقتی که کودک معمولا"در سن ۶ سالگی وارد مدرسه می شود. مالک دو سوم هوشی است که در ۱۷ سالگی خواهد داشت؛ اگرچه ممکن است که در فاصله ۴ تا ۶ سالگی هم در اصلاح هوش کودک کوشید،ولی این کار با دشواری انجام خواهد شد.

رشد هوشی کودک بین تولد تا ۴سالگی است یعنی ۵۰% از رشد هوش در این سن وحدود ۳۰% بین چهار تا هشت سالگی و۲۰% ماباقی از هشت سالگی به بعد شکل می گیرد. (بلوم ۱۹۶۴ دکتر مفیدی ۱۳۶۸)

براساس تجربیات وبررسیهای روان شناختی وتربیتی، سالهای اولیه زندگی کودکان نقش اساسی در رشد وپرورش آنان ایفا می نماید. چرا که ۸۰%شخصیت کودک ظرف ۶سال اولیه حیات او شکل می گیرد . براین اساس آموزش و پرورش پیش دبستانی از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده و تلاش عمده دولتها براین بوده است که همه روزه تعداد بیشتری از کودکان تحت پوشش آموزشهای این دوره قرار گرفته وبا توجه به ویژگیها ونیازهای فردی از آموزشهای مناسب وسازنده برخوردار گردند.

اولین ارتباطات انسانی اجتماعی کودکان در دوران پیش دبستانی شکل گرفته وشکوفائی ورشد این ارتباط منوط به آموزش عشق ورزیدن و... نشان دادن راه صحیح برقراری ارتباط توسط والدین ومربیان آنان می باشد. در واقع پایه های اولیه اعتمادبه نفس ، مسئولیت پذیری واستقلال و خلاقیت کودکان در دوران پیش از دبستان استوار می گردد. توجه دقیق ومناسب به رشد وشکوفائی استعدادهای کودکان کمک می نماید.

سرمایه گذاری در امور کودکان پیش دبستانی آثار پیش گیرانه به آسیب های دوران نوجوانی وجوانی وبزرگسالی دارد. بسیاری از انحرافات اخلاقی ریشه در کمبودهای روحی و روانی دوران کودکی دارند. ارتباط اولیه کودک با الگوهای شخصیتی، آینده او را رقم میزنند. برخلاف نگرش عمومی مبنی برعدم سود آوری، سرمایه گذاری در مراکز پیش دبستانی به معنای تربیت خلاق ، هدفمند وآگاه آینده هر ملت و عامل بازدارنده بسیاری از آسیب های اجتماعی می باشد . در مقطع آموزشی پیش دبستانی، والدین ومربیان کودک به شناسایی توانایی های بالقوه کودکان و رشد و توسعه چنین توانایی هایی مبادرت نموده، شعور و رفتارهای روانی کودک شکل گرفته و هدایت صحیح تجربیات کودک به خصوصیات روانی می انجامد که شخصیت اورا پرورش میدهند .

در جریان حضور در مراکز پیش دبستانی است که کودک شناخت نزدیک و واقعی از خود به دست آورده وخواسته های او به عنوان تبلوری از رشد عاطفی و عقلی و اجتماعی شکل می گیرد.

علاوه بر تمامی مواردی که دال بر ضرورت پیش دبستانی از نگاه روان شناسان چه از نظر اجتماعی، عاطفی شناختی رشد و.... بود، مورد دیگری که ضرورت امر را بیشتر نمایان می کند مشکلات دو زبانه بودن کودکان کشور حین ورود به مقطع آموزشی ابتدایی است، نرخ بالای تجدیدی و مردودی در مقطع ابتدایی خصوصا" بیشترین آمار مردودی در پایه ی اول آن هم در مناطق دو زبانه کشور دلیل محکمی بر عدم تسلط کافی در برقراری ارتباطات به زبان رسمی کشور (فارسی) است. که این جای بسی تامل دارد که در کشوری به این وسعت و با این همه ظرفیت فرهنگی و با این تاریخ کهن چگونه با این جریان آموزشی تا حال اگر نگوییم بی مهری شده بایستی گفت: بی توجهی بسیار شده است.

وضعیت شرکت کنندگان در کلاس های پیش دبستانی

براساس آمار ۷۵% از کودکان در کلاس های پیش دبستانی شرکت نمی کنند وآن۶۱۴۷۲;هم به دلایل عمده که بیشترین آن کم توجهی وزارت آموزش وپرورش به رسمی نبودن پیش دبستانی است تا جایی که هنوز هم عملی کردن پیش دبستانی در بند (ب) نظام اداری آموزش وپرورش قرار گرفته است. بر این اساس چنانچه نیروی مازاد در ابتدایی وجود داشته باشد، کلاس های پیش دبستانی دایر، در غیر این صورت به سرعت درهای آن را قفل خواهند نمود که جای نگرانی وتاسف بسیار است.

نتیجه گیری

با توجه به آنچه گذشت ضرورت امر بسیار واضح و روشن است۶۱۴۷۲;و چنانچه در این زمینه بی مهری بیشتری به عمل آید، مطمئناً زیان آن رانسل آینده خواهند پرداخت. چنانچه تحقیقات نشان می دهد دانش آموزانی که دوره ی یکساله ی آمادگی را گذرانده اند، درهیچ موردی قابل قیاس با آنهایی که این دوره را نگذرانده اند نیست. امید است مسئولین امر حساسیت موضوع را درک کرده و این دوران طلایی را که در چند سال اخیر تا حدودی به آن نظر شده است بیشتر مورد توجه قرار دهند و این دوره را جزء دوران رسمی تعلیم و تربیت و بند «الف» سازماندهی نیروی انسانی قرار دهند تا از وجود تصمیمی بدین شکل شاهد فرزندانی آماده برای پایه اول که به حق زیر بنایی ترین دوران آموزش است باشیم.