چرا نوجوانان پرخاشگر می شوند؟

کی از نگرانی هایی که در بین والدین مراجعه کننده مشاهده می شود این است که اظهار می کنند نوجوانشان روابط خوبی با آنها ندارد و گوشه تنهایی خود را به حضور در جمع های خانوادگی ترجیح می دهد. نگرانی پدر و مادرها از این است که فرزندشان به آنها علاقه ای نداشته باشد و این انزواطلبی ناشی از این باشد که پدر و مادر را به عنوان یک الگو قبول نداشته و نخواهد با او ارتباط داشته باشد. این موضوع والدین را برآشفته کرده و به دنبال راه حل می گردند و گاهی با برخوردهای نادرست به اجبار فرزندشان را وادار به حضور در جمع های خانوادگی می کنند که نادرست است.

آنچه والدین باید در نظر داشته باشند و به آنها یادآور می شویم این است که نوجوان در سن بلوغ قرار داشته و با شرایط حساسی که دارد خلق و خوی خاصی پیدا می کند که بسیاری از آنها با گذر از این سن به حالت عادی برمی گردد بنابراین نیازی به نگرانی خاصی نیست. این که نوجوان گاهی به والدینش بی توجهی می کند و در پاسخ به اظهار علاقه آنها سرد است لزوما به معنی تنفر از آنها نیست بلکه به این دلیل است که احساس دوگانه ای دارد و در عین حال که عاشق والدینش است، با یک مخالفت ساده که با او صورت می گیرد ممکن است احساس تنفر به او دست بدهد که کاملا طبیعی است.

با پا گذاشتن کودک به دوره نوجوانی، او خواستار این است که وابستگی هایی که به خانواده دارد را رفته رفته کم کند و به استقلال برسد و بسیاری از پرخاشگری ها در این سنین ناشی از تمایل به مستقل شدن و پیدا کردن هویت فردی اوست. با این اوصاف نوجوان ممکن است در مواردی بداند که حق با والدینش است ولی به دلیل این که نشان دهد شخصیت مستقلی دارد و توانایی تحلیل و تفکر دارد، به مخالفت با آنها برمی خیزد.

در چنین شرایطی حفظ خونسردی می تواند بسیار موثر باشد و در یک شرایط آرام با بحث و گفت وگو نقطه نظرهای مخالف را بررسی کرده تا نوجوان بداند که شخصیت مستقل او پذیرفته شده است و نیازی به ثابت کردن خودش از این طریق نیست.پذیرفتن این که نوجوان به دلیل تغییرات فیزیکی و شخصیتی تمایل چندانی به حضور در جمع ندارد و این مورد یک مسئله غیرطبیعی نیست می تواند از نگرانی خانواده ها کم کرده و جلوی روابط تیره با فرزندانشان را بگیرد.

به این نکته باید توجه داشت که خود نوجوان در این دوران دچار نوعی کشمکش درونی است؛ او از یک طرف برای رهایی از دوران کودکی و کسب استقلال ترس دارد و از طرف دیگر می خواهد هویت فردی خود را پیدا کرده و به عنوان یک شخص با افکار و اندیشه های مستقل خودش را به دیگران ثابت کند. بنابراین در این راه نیاز به حمایت خانواده دارد نه سرزنش و تحقیر و سرکوب چرا که سرکوب و تحقیر والدین در نوجوان احساس خشم به وجود می آورد و تمایل به انجام کارهای خلاف را در او تشدید می کند.

حس اطمینان و اعتماد از سوی خانواده از مواردی است که نوجوان در این سنین به شدت به آن نیاز دارد. اگر خانواده ها به فرزندشان استقلال و آزادی عمل در مواردی را بدهند ولی نسبت به توانایی های او سوءظن داشته و احساس ناتوانی و بی کفایتی را در او تقویت کنند، نتیجه ای که به وجود می آید چیزی نخواهد بود جز احساس پشتیبان نداشتن و در نهایت شکست فرزندشان. ضمن این که نباید فراموش کرد که آنچه فرزندانمان از ما می آموزند نه از گفته های ما بلکه از اعمال ماست. بنابراین والدین برای این که فرزندانی شاد و موفق داشته باشند اول از همه باید مشکلات شخصیتی و رفتاری خود را شناخته و برطرف کنند تا بتوانند الگوی خوبی برای فرزندشان باشند.