پیام رییس دانشگاه فرهنگیان به مناسبت عید سعید فطر

(عیدانه)

عید آمد و عید آمد، وان بخت سعید آمد

برگیـر و دهل زن، کان ماه، پدید آمد

صد معدن دانایی، مجنون شد و سودایی

کان خوبی و زیبایی، بی مثل و ندید آمد

برخیز و به میدان رو، در حلقه رندان رو

رو جانب مهمان کن، کز راه بعید آمد

 

( مولانا)

یک ماه سر سفره یار نشستیم. با او عهد و پیمان بستیم، تا هستیم دل در گرو دگر یار نبندیم و به روی اغیار نخندیم. شبگردی را کناری نهیم و شب نشین کویش شویم. یک دهه کم داشتیم تا چلّه نشین سویش شویم، آنهم بدهکاریست که در عمرمان تا ابد جاریست.

هر شب شرابی، هر سحر می نابی. باری خوردیم و خواندیم. رحمت دوست بر دل نشاندیم تا می ما بجوش آمد و دل بخروش آمد: یاران جمع شوید ! این خم که در دست شماست، ره توشه ماست. همه با هم به سوی یار می رویم. مسیر حق روشن است. حریمش سراپا گلشن است. در آنجا محتسب و داروغه نیست. دلنوازان در رهند و همه راهنمای هم اند. شهر در امان است. صاحبش رحمان است. صف ابلیس از قدیس جداست. عاقبت او هم خسته شد. راه بر وسوسه اش بسته شد .

چون عید آمد

همه سوی یار شتافتند. سحر به نور باده آراستند. عید رمضان است. اخت قربان است. هرچند در این قافله حضرت خضر پنهان است اما وی همره کسان است. به یقین، این امر، نمایان گشت. که روز، روز برداشت لؤلؤ و مرجان است. همه را یار یار بدانید. بر آن طنازان به این سبک سرود ناز بخوانید:

معشوقه بسامان شد، تا باد چنین بادا

کفرش همه ایمان شد، تا باد چنین بادا

ملکی که پریشان شد، از شومی شیطان شد

باز آن سلیمان شد،تا باد چنین بادا

شب رفت صبوح آمد غم رفت فتوح آمد

خورشید درخشان شد تا باد چنین بادا

عید آمد و عید آمد یاری که رمید آمد

 عیدانه فراوان شد تا باد چنین بادا

از « اسلم شیطانی»، شد نفس تو ربانی

ابلیس مسلمان شد تا باد چنین بادا

ترسش همه رحمت شد زهرش همه شربت شد

ابرش شکر افشان شد تا باد چنین بادا

خاموش که سرمستم بربست کسی دستم

اندیشه پریشان شد تا باد چنین بادا

( مولانا)

 

ناز یتیمان و سرای فقیران بهانه است، برای عرض ارادت به سلطان. پس بکوشید، بکوشید. سری به کوی یاران زنید. پرچم دادار بلند است. از انفاق نترسید. خاضع و خاشع شوید. عید بر این و بر آن است. هر شب جرعه ای زدیم تا به دریای مستی رسیم. رمضان تطهیر جان است. کوی به کوی، شهر به شهر مَلَک ما را رهنماست. یاران غنیمت است این ماه. وسوسه در حبس و شیطان در زندان و سخت پریشان است چرا که صوم، آتش بر کفرستان است. خبر رسانید به اخیار، پنهان شوید ز دید اغیار که قلندر در دارالعماره دربان است. اهل عشق را حکومت بر سلیمان است. بر خفیه نویس آواره، خورشید درخشان است.

خراباتیان مست و مست آمدند. خرابان قدح در دست آمدند. ز سفره حضرت یار جرعه ای ما را بس است. چون غلغله در جهان در گرو می نارس است، غم به کناره می رود تا می ما پخته شود و مستان به سلام آیند.

آن توبه سوزم را بگو و آن خرقه دوزم را بگو

وان نور روزم را بگو مستان سلامت می کنند

ای ابر خوش باران بیا، وی مستی یاران بیا

وی شاه طراران بیا، مستان سلامت می کنند

شهری ز تو زیر و زبر، هم بی خبر هم با خبر

وی از تو دل صاحب نظر، مستان سلامت می کنند

آن میر مه رو را بگو وان چـشم جادو را بگو

وان شاه خوش خو را بگو، مستان سلامت می کنند

آن میر غوغا را بگو وان شور سودا را بگو

وان سرو خضرا را بگو، مستان سلامت می کنند

آنجا که یک با خویش نیست، یک مست آنجا بیش نیست

آنجا طریق و کیش نیست، مستان سلامت می کنند

(مولانا)

 

خنیاگران را بگویید دست در ساز برند، دهل زنند و آواز بخوانند. بر پرده بخوانند که بیدار شوید. یار منتظر است تا جمع شویم. دگرباره شمع شویم. کاتب رحمت دست به قلم برده است. ناظر زحمت را مرکّب امروز تمام است. یار خود چشم براه است تا از او عیدانه بخواهید. چون عالم را شاه اوست، پس ماه، ماه اوست.

یاران در این جشن بخواهید، آن یار مهربان است. به او رسانید، به حرمت عشق و عاشقی، حکم بران که آتش دنیا در آخرت حرام است. عید است. گروه گروه قلندران، دسته دسته مستان، دست در دست می پرستان، می آیند تا در آیین رمضان مدال گیرند. هرکسی از راه می رسد میهمان است. حرمت میهمان بر صاحب خانه عیان است. پس:

بخنده بگویید و با مهربانی بجوئید

                           چون عید رمضان است

                                            عیدانه اش با رب جهان است    

 

 

                                                                                 جهانبخش محبی نیا