آداچای

 

شاید در ترکیه دیده باشید، بعد از غذا معمولا یک نوشیدنی گیاهی گرم در استکان کمر باریک با نعلبکی خال خالی می نوشند. بعضی وقت ها هم وسط روز ممکن است کنار قهوه خانه ها و کافه های محلی ببینید که استکان هایی با پس مانده برگ هایی سبز یا زرد، رها شده. شاید مشتری، سرپایی نوشیده و رفته.

 به این برگ های سبز و گل های زرد و زیبا «آداچای» می گویند. سرشاخه های گل دار «مریم گلی» با طعمی قوی و خوش بو که برای هضم غذا و نفخ نکردن و پایین آوردن قند خون، داروی سفارش شده ای است. تُرک ها برگ باریک و سبزش را جدا خشک می کنند و آداچای را با برگ یا گل یا باهم دم می کنند. گل های زرد و ریزی که با ساقه خشک شده اند و مثل دانه های تسبیح دنبال هم ردیف شده اند.

 

در ایران گویا این گیاه بیشتر در منطقه شمال غربی کشت می شود و بین ترک های ایران مثل ترکیه طرفدار دارد. طعم اش کمی تیز است و بعد از دم کشیدن باید زود نوشیده شود تا به تلخی نزند. نوعی که د رایران است، تلخ تر هم هست، برای همین بعضی جاها به آن «گل تلخو» می گویند.

 چهار تا پنج گل یا برگ این گیاه برای یک لیوان نوشیدنی می تواند کافی باشد. می گویند برای سرگیجه و میگرن و دردهای مفصلی هم کاربرد دارد.

 شب ها، چند ساعت بعد از غذا، وقتی خسته اید و کوفته، شاید برای نوشیدن اش زمان خوبی باشد. چند گل زیبای خشک در هم تنیده در لیوان با آب جوش در سه دقیقه دم می کشد. آب که رنگ طلایی و شفاف گرفت، وقت نوشیدن است.

اگر زیادی تلخ است عسل مرهم خوبی است هم برای شیرین شدن و هم برای درمان سرماخوردگی. ترکیب این دو و یک بُرش لیموی تازه، برای سرماخوردگی و گلو درد هم سفارش شده.